حمیدرضا محمدی 
روزنامه‌نگار نبود، سیاست‌دار هم نبود اما در هر دو عرصه وارد شد و موفق بود. 25ساله بود که مرکز اطلاعات - برای ترجمه اخبار خبرگزاری‌های دیگر - را به روزنامه اطلاعات تبدیل کرد و 9‌سال بعد، وارد عرصه سیاست شد؛ پنج ‌دوره نماینده مجلس بود و بعد، از آن زمان که مجلس سنا ایجاد شد، تا هنگام مرگ، در آن حضور داشت. اما آنچه درباره عباس مسعودی جالب توجه است و کمتر به آن توجه شده، وجه سفرنامه‌نویسی و روایتگری اوست. او رسمش بر این بود، هر سفری که می‌رفت، گزارشی از آن را در روزنامه منتشر کند. یکی از آنها، «یادداشت‌های مسافرت گیلان» است. حاصل سفری دوهفته‌ای، در نوروز 1307 که از تهران شروع می‌شود و با عبور از قزوین، به رشت می‎‌رسد و البته در آن اثنا، لاهیجان و لنگرود و بندر پهلوی (انزلی) را هم از نظر می‌گذراند. در بازگشت، دیده‌هایش را در 16 قسمت در روزنامه چاپ می‌کند. وقتی در 11 اردیبهشت 1308، زمینِ شیروان می‌لرزد، او عازم آنجا می‌شود و سمنان و شاهرود و سبزوار و نیشابور و مشهد و قوچان را هم وصف می‌کند که مهم است. او تنها کسی است که به مناطق زلزله‌زده می‌رود و از عمق فاجعه می‌نویسد. در سال1311 هم سفری به مشهد رفت که 10روز به طول انجامید و 3‌روز آن در مشهد گذشت که به سفرنامه‌ای در 21 قسمت منتج شد و نکاتی درباره آستان رضوی دارد که محل توجه است. توصیفات او دلسوزانه و آینده‌نگرانه است اما گاهی سیاه ‌و سفید می‌شود. مثلا درباره قزوین می‌نویسد که «سرتاسر شهر را غبار فلاکت و بدبختی احاطه کرده است»، اما وقتی به رشت می‌رسد می‌گوید که «می‌دانید قیمت این روح سلحشوری و فکر و احساسات بزرگ گیلانی چیست؟» و البته «این راهی است که تا چند سال قبل برای مسافرت آن دو ماه وقت لازم بود و با هزاران زحمت و خون دل انجام می‌گرفت» که درباره تهران تا مشهد است، می‌توان به امید رسید.