با آغاز شیوع کروناویروس در کشور و به دنبال آن تعطیلی برخی از مراکز، دانشگاهها نیز به طبع شرایط حاکم بر کل دنیا به علت حضور جمعیت زیاد در کلاس، سلفهای غذاخوری، خوابگاهها و دیگر نقاط آن به تعطیلی اجباری محکوم شدند.
به گزارش ایسنا، دانشگاه بوعلی سینای همدان نیز با دستور ستاد مدیریت بحران استان از تاریخ ۴ اسفندماه سال گذشته کلیه فعالیتهای آموزشی حضوری خود را تعطیل کرد و در تاریخ ۸ اسفندماه این دانشگاه سامانه درس افزار را به عنوان سامانهای برای آموزش غیرحضوری دانشجویان درنظر گرفت.
از همان ابتدا به علت تجربه اول و متفاوتی که دانشگاه و این سامانه در این دوران داشت، دانشجویان و اساتید با مشکلات فراوانی اعم از عدم آموزش صحیح نحوه استفاده از این سامانه، طراحی ضعیف، مشکلات ورود به سامانه، آفلاین بودن و مسائل دیگری مواجه شدند.
در تاریخ ۸ اردیبهشت ماه نیز طی اطلاعیهای مدیریت فناوری اطلاعات و ارتباطات دانشگاه بوعلی سینا اعلام کرد که «امکان برگزاری کلاس آنلاین برای برخی از دروس در سامانه Adobe Connect فراهم شد»، اما در برخی رشتهها دانشجویان حتی یک جلسه کلاس آنلاین هم نداشته اند.
نخستین تجربه دانشگاه، اساتید و دانشجویان از این نوع آموزش و امتحانات دغدغه و مشکلات فراوانی را به وجود آورده است. پارسا (دانشجوی مهندسی عمران)، نرگس (دانشجوی علوم سیاسی)، جواد (دانشجوی اقتصاد) و معصومه (دانشجوی ترویج و آموزش کشاورزی پایدار) از دانشجویان دانشگاه بوعلی هستند که از تجربیات خود از آموزش مجازی با خبرنگار ایسنا گفت و گو کرده اند.
● آموزش مجازی از چه زمانی برای شما آغاز شد؟
پارسا: آموزش مجازی در دو درس این ترم من، تقریباً از یکی، دو هفته بعد از تعطیلی دانشگاه آغاز شد، اما در سه درس دیگری که داشتم اساتید تقریباً از ۱۶ فروردین شروع کردند، چون فکر میکردند ممکن است کلاسهای حضوری بعد از عید دایر شود.
نرگس: متغیر بود. بعضی اساتید از اسفندماه بعضیها هم از اردیبهشت ماه شروع به بارگذاری مطالب کردند.
جواد: از قبل عید آموزش مجازی برای برخی دروس ما شروع شد، اما به صورت کامل نبود و فقط برای یک یا دو درس مطالب ارائه میشد.
معصومه: در دروسی که داشتم تقریباً از بعد از تعطیلات عید نوروز آموزشها آغاز شد.
● با توجه به نوع رشته شما آموزش مجازی تا چه اندازه مؤثر بود؟
پارسا: در رشته من آموزش مجازی واقعاً جوابگو نیست و کل دانشجویان مهندسی لطمه زیادی خوردند، چون ماهیت رشتههای ما خیلی محاسباتی، تحلیلی و فیزیکی است.
نرگس: رشته ما نیاز به گفت و گو میان دانشجویان و اساتید دارد که آموزش مجازی نتوانست این نیاز را رفع کند.
جواد: با توجه به نوع رشته ما و محاسباتی بودن آن تقریباً میشود گفت: آموزش مجازی به هیچ عنوان کاربرد نداشته است.
معصومه: به هیچ عنوان نمیشود کیفیت آموزش مجازی را با آموزش حضوری مقایسه کرد و با توجه به سامانه موجود در دانشگاه بوعلی، این روش اصلاً نتوانسته جایگزین آموزش حضوری شود.
● با توجه به زیرساخت ارائه شده توسط دانشگاه، آموزش مجازی برای برخی دروس در ترمهای آینده میتواند جایگزین کلاسهای حضوری شود؟
پارسا: دانشگاه بوعلی هنوز زیرساخت خوب و مناسبی برای برگزاری کلاس مجازی ندارد، اما اگر بتواند مثل دانشگاههای دیگر برای مثال سیستم lms دانشگاه علم و صنعت، سیستمی جامع برای درس دادن اساتید به دانشجو داشته باشد، میتواند اجباراً به علت وضعیت کرونا این نوع آموزش قابل قبول باشد، اما هرگز نمیتواند جایگزین آموزش حضوری شود.
نرگس: آموزش مجازی حتی یک درصد هم نمیتواند جایگزین آموزش حضوری باشد. فقط حجم مطالبی که الکی باید حفظ کنیم، بیشتر میشود.
جواد: آموزش مجازی به هیچ عنوان نمیتواند جایگزین آموزش حضوری شود و ما باید درک و فهم مطلب را کلاً بیخیال شویم. میشود نمره قبولی گرفت، اما آموختن و درک مطالب ممکن نیست و بازدهی ندارد.
معصومه: آموزش مجازی به هیچ عنوان نمیتواند جایگزین آموزش حضوری شود.
● نحوه ارائه مطلب توسط اساتید برای شما به چه صورتی بود؟
پارسا: فقط برای دو مورد از دروسی که داشتم، اساتید لطف میکردند و با ضبط فیلم آموزش میدادند. برای بقیه دروس فایلهای متنی میفرستادند و میگفتند خودتان بخوانید که این نوع ارائه مطلب اصلاً در هیچ رشتهای پاسخگوی نیاز دانشجو نیست، چه برسد به رشتههای ما که مهندسی است.
نرگس: ارائه مطالب برای ما به صورت pdf و voice بود، اما تا پرسش و پاسخ نباشد آموزش هیچ تأثیری ندارد.
معصومه: بیشتر به صورت فایل pdf دروس را برای ما بارگذاری میکردند.
● اساتید علاوه بر درس افزار از چه زیرساختها و اپلیکیشنهایی برای آموزش استفاده میکردند؟
پارسا: از هیچ اپلیکیشن دیگری جز درس افزار استفاده نکردند و به نظرم فرستادن مطلب یا سوال میانترم در گروههای تلگرام و واتساپ را نمیشود جزء اپلیکیشن کاربردی برای ارائه درس حساب کرد. کلاس آنلاین نیز در واحدهایی که من داشتم حتی یک جلسه هم برگزار نشد.
نرگس: اساتید از تلگرام هم برای ارائه مطالب استفاده میکردند، اما دریغ از حتی یک کلاس آنلاین.
جواد: اساتید از Adobe Connect و تلگرام نیز برای برگزاری آزمونها استفاده میکردند.
معصومه: بیشتر همان سامانه درس افزار بود، اما گاهی از پیام رسانهای تلگرام و واتساپ هم استفاده میکردند.
● چه سامانههایی توسط اساتید برای برگزاری امتحانات به شما معرفی شده است؟
پارسا: فقط سامانه درس افزار که فعلاً اساتید نمیتوانند با آن کار کنند و نوع این سامانه به صورتی نیست که بتواند امتحانات مهندسی را پوشش دهد. پریروز میانترم داشتیم و استاد نتوانست حتی فایل سوالات را در سامانه بارگذاری کند، آخر هم سوالات را در واتساپ فرستاد.
معصومه: درس افزار و پیام رسان واتس اپ برای برگزاری امتحان به ما معرفی شده اند.
● به نظر شما این نوع برگزاری امتحان تا چه اندازه قابل قبول است؟
پارسا: اصلاً قابل قبول نیست.
نرگس: نظر ما اصلاً مهم نیست.
جواد: کاملاً مخالف امتحان مجازی هستم، چون خیلی بی عدالتی در آن وجود دارد و بازدهی بالایی نیز ندارد.
معصومه: مقبولیت آن در مقایسه با امتحانات حضوری خیلی کمتر است، اما نمیشود گفت: اصلاً قابل قبول نیست.
● در پایان...
پارسا: اساتید با حجم بالای تکالیفی که به دانشجوها محول کرده اند دمار از روزگار ما دراوردند. آن هم در حالیکه ارائه مطلب برای ما در این ترم به شدت ضعیف بود. اساتید برای جلوگیری از تقلب، وقت امتحانها را بسیار کم درنظر گرفتند که این ظلم در حق دانشجوست. درست است شرایط به صورتی است که دانشجوها میتوانند سوالات را گروهی حل کنند، اما این مشکل دانشجو نیست، مشکل دانشگاهی است که از دانشجویان شبانه مثل من ترمی ۹۵۰ هزار تومان شهریه میگیرد، اما ذرهای صلاحیت کنترل بحران یا درست کردن یک سامانه خوب برای تدریس و برگزاری آزمون را ندارد و در راستای حل مشکل نیز تلاشی نمیکند.
نرگس: در جامعهای گیر کرده ام که فقط صدای سکوت را میشنوم. یک سوال از متولیان آموزش دارم، به نظر شما اگه پرسش و پاسخی بین استاد و دانشجو رد و بدل نشود، چیزی برای یادگیری باقی میماند؟ بنابراین از مسئولان خواهشمندم وضع دانشگاهها را سامان دهند تا آنقدر آدم بی سواد تحویل جامعه داده نشود. واقعاً به این صورت نمیشود به دانشجو درس داد.