تابناک رضوی: چرا رمضان برای ما توام با جشن و شادمانی های جمعی و اجتماعی نیست؟ مهمترین ماه اسلامی در بسیاری از کشورهای اسلامی توام است با جشن و شادمانی و استقبال های مختلف یا همان "آیین های ترحیب رمضان" شامل چراغانی خیابان ها، سرودخوانی های مختلف، تبریک گفتن "رمضان مبارک" مثل عیدنوروز ما، و بویژه واکنشهای هنری هنرمندان برای ترحیب رمضان که چند نمونه از آن آثار بی شمار را در صفحات بعدی همین پست آورده ام و در این مورد حقیقتا قابل مقایسه هم نیستیم! انگار فضای هنری ما هیچ حسی به رمضان ندارد!!
ما نیز سابقا آیین های پررنگ تری برای آمادگی استقبال از رمضان چون آشتی کنون ها، اعلام های مردمی شب اول رمضان و... داشتیم اما الان در حد غبارروبی مساجد، آن هم نه با شور قبلی باقی مانده است.
در بزرگداشت عید فطر هم تفاوتهای فراوانی داریم. جشن های عید فطر در کشورهای اسلامی بسیار پرشور است و برای ما معمولا فقط تعطیلی است.
درست است که شور رمضان محدود به صورتهای جشنی نیست و نشاط افطاری ها، اطعام های مستمندان، جلسات قرآنی و...نیز مصادیق خوبی از شادابی معنوی رمضانی است ولی اینها مانع یکدیگر نیستند چه آنکه در کشورهای اسلامی هم همه این فعالیتها در رمضان به شدت اوج می گیرند.
آیا ما جشن ها را ضد معنویت رمضان می دانیم؟ و چون رمضان، بهار خودسازی است آن را توام با نوعی درخود فرورفتن می دانیم؟! یا نتوانسته ایم بین جشن بودن و غفلت زا نبودن، الگوهای خوبی ارائه کنیم؟! یا شاید بخاطر توجه به مناسبتهای مذهبی، از مناسبتهای اسلامی جا مانده ایم؟!
خوب است این تفاوت چشمگیر ما با مسلمین جهان مورد گفتگوی بیشتری قرار بگیرد.
