این روزها که به همت دولت مردمی در استان کردستان شاهد انتصاب یک بانو در راس مدیریت ورزش و جوانان استان هستیم یادآوری نکاتی خالی از لطف نیست .
سرکار خانم آمنه غلام ویسی بعنوان مدیرکل ورزش و جوانان استان کردستان منصوب شدند تا این انتصاب در تاریخ استان بعنوان اولین مدیر ورزشی زن ثبت شود.
پرواضح است که می بایست این حرکت دولت سیزدهم در استان کردستان را به فال نیک گرفت و وجود چنین بانوان توانمندی را بر مسند مدیریت ورزش و جوان آن هم در چنین حوزه گسترده و نقش آفرینی در آینده ورزش، جمعیت، جوانی جمعیت و جایگاه جوانان کردستانی.
در این زمینه شاید حضور یک خانم بعنوان مدیرکل ورزش و جوانان آن هم در استان کردستان تازگی داشته و سئوالاتی در این زمینه درپی داشته باشد. از آن نمونه که یک زن چگونه می تواند بعنوان مدیر جامعه هدف ورزش و جوانان یک استان بر فعالیت های ورزشی آقایان آن هم در رشته هایی چون شنا، ژیمناستیک، والیبال و ... که نیاز به پوشش خاصی دارد نظارت کند؟ جواب این است مگر یک مدیر مرد می تواند در چنین ورزش هایی که مختص خانم ها هست بصورت مستقیم نظارت کند حالا یک زن بخواهد این کار را بکند؟ مگر حوزه ورزش فقط مختص آقایان است که حتما بایست یک مدیر مرد در راس آن قرار گیرد؟ حوزه ورزش زنان نیز نظارت مستقیم می خواهد و آن، کسی جز یک زن نمی تواند باشد
در صورتیکه یک مدیر توانمند صرف نظر از اینکه مرد یا زن باشد می تواند برای دو حوزه مختلف از زنان و مردان با تفویض اختیار برای نطارت بر آن حوزه ها استفاده نماید. البته تفاوت چندانی برای حضور یک زن یا مرد در راس اداره کلی چون ورزش و جوانان وجود ندارد. چرا که همان محدودیت هایی که مردان برای مدیریت در حوزه ورزش زنان دارند عینا مردان نیز در حوزه ورزش بانوان دارند. از آن گذشته علم مدیریت بیشتر یک بحث علمی ست که با توان فکری بالا و با یک برنامه ریزی منسجم صورت به اجرا درمی آید و راهبرد اصلی آن بیشتر از طریق نظارت و تفویض اختیار بدون دخالت در امورات اجرایی صورت می گیرد
لذا در اینجا نمی توان چنین اظهار کرد که در حوزه مدیریت ورزشی لزوما حضور آقایان ارجح تر از خانم ها می باشد بلکه این توان فکری و قدرت برنامه ریزی انسان ها فارغ از جنسیت است که توان مدیریتی آنان را مشخص می کند. غالبا در مناطق کمتر توسعه یافته مدیریت ورزش استان و شهرستان ها جولانگاه و اریکه قدرت مردان بوده است و فضای کمتری برای حضور زنان در ادوار گذشته وجود داشته است.
اما بایست قبول کنیم که در چنین مناطقی علی رغم تلاش های فراوان مدیران دلسوز هنوز به استاندارد های لازم خصوصا در حوزه بانوان از جنبه کمی و کیفی، سخت افزاری و نرم افزاری نرسیده ایم و مسلما این وضعیت به نسبت حوزه آقایان در سطح پائین تری قرار دارد. پس بهتر نیست برای یک بار هم که شده بعد از سال های متمادی به نیم دیگر جمعیت جامعه در این مناطق اعتماد کنیم و به جای دیدن نیمه خالی لیوان و تعبیر کردن انتخاب مدیران زن با عنوان کج سلیقگی مسئولان، بیاییم نیمه پر لیوان را ببینیم و از آن بعنوان سهم مدیریتی بانوان یادکنیم تا حداقل در این حوزه آنها هم بسان مردان در تغییر و تحولات پیش روی حوزه ورزش و جوانان سهمی داشته باشند! این همه سال مردان بر عرصه مدیریت ورزش حکمرانی کردن حال بگذاریم این فرصت به بانوان برسد تا بلکه بهتر بتوانند چالش ها و مشکلات این عرصه را حداقل در حوزه مربوطه با دستان خود از پیش روی بردارند و غلام ویسی بتواند نقش مادرانه خود را نیز به جامعه هدف تحت مدیریتش تعمیم دهد. پرواضح است که حضور زنان در عرصه مدیریت ورزش و جوانان به ایجاد شرایط مساعد برای زنان در انجام فعالیت‌های اجتماعی و ورزشی می انجامد که این مهم به پویایی و تحرک بیشتر در این قشر عظیم جامعه منتج می شود.
فراموش نکنیم هر وقت ما به زنان این سرزمین در حوزه های مدیریتی مختلف فرصت خدمت داده ایم توان و شایستگی خود را به خوبی نشان داده اند که از آن نمونه می توان به حضور پررنگ و موفقیت آمیز مدیران زن در سطوح مختلف کشوری، استانی و شهرستانی اشاره داشت. با این همه وقتی در حوزه امورات زنان که اتفاقا نسبت به حوزه مردان آسیب پذیری بیشتری دارد نیازمند توجه بیشتری هستیم چرا از تحصیل کردگان نخبه این حوزه در سطوح مدیریتی مختلف استفاده نکنیم! در حوزه ورزش و جوانان زنان با توجه به چالش های پیش روی آنان شاید نیاز بیشتری به حضور افراد تاثیرگذار و تحصیل کرده این قشر باشد. درحالیکه نیمی از مدال‌های المپیک به زنان تعلق دارد و در مسابقات جهانی هم تقریبا تمام رشته‌های ورزشی برای هر دو جنسیت برگزار می‌شود، سئوال این است که سهم مدال های ورزشکاران زن ایرانی در رقابت های جهانی و المپیکی چقدر است و در رنگینک این مسابقات در کجای کار قرار داریم؟
شاید جواب به این سئوال ضرورت حضور زنان ورزشکار و تحصیل کرده در عرصه های مدیریت ورزش را حائز اهمیت جلوه دهد. سئوال دیگر این است تا کی می خواهیم مدیریت ورزش را با موتور تجربه و با سرعت لاک پشتی به جلو برانیم آیا بهتر نیست از تحصیل کردگان این عرصه که مجهز به علم روز بوده بیشتر استفاده نماییم و روند حرکت روبه جلو در این حوزه را شتاب بیشتر بخشیم. تا کی می خواهیم سکان هدایت ورزش را بصورت تک چرخ با حضور مردان جلو ببریم؟ چرا از هردو ظرفیت زنان و مردان برای تعادل و سرعت بیشتر استفاده نکنیم! ورزشو جوانان امروز ما فارغ از مسئله جنسیت نیازمند مدیران خلاق و پرتوان است که قدرت چانه زنی برای کسب اعتبارات را داشته باشند و بر اساس نیازسنجی اصولی و پایه ای در فکر راه چاره ای اساسی برای توسعه ورزش، پویایی و تحرک در سطح جامعه باشد.