حسن پیشوایی یکی از فعالان پروژه حفاظت از خرس سیاه آسیایی در این راستا گفت: این دوربین تله‌ای که نحوه خروج خرس سیاه از غار محل استراحتش را نشان می‌دهد پیش از این نیز در همین محل تصاویر زیبایی از نحوه ورود خرس به درون غار و همچنین حضور پلنگ ایرانی را به تصویر کشیده بود.
این در حالیست که طی سال 91 طاهر قدیری مدیرعامل موسسه زیست‌محیطی هرمزگان که موسسه وی نیز طرح مطالعاتی خرس سیاه و پلنگ را از سال 90 در شرق هرمزگان آغاز کرده در گفت‌وگویی با فارس، گونه خرس سیاه آسیایی را یکی از هشت گونه خرس موجود در ایران عنوان می‌کند که از این گونه دو رنگ سیاه و قهوه‌ای در سرزمین ایران زیست می‌کنند.
وی با بیان اینکه تاکنون تصور بر این بود که گونه خرس سیاه تنها در مناطق شرقی استان هرمزگان زیست دارد، افزود: طبق تمهیدات یاد شده، این گونه طی ماه‌های گذشته در پنج نقطه دیگر استان به ویژه شهرستا‌ن‌های غربی هرمزگان نیز مشاهده شده است.
به گفته این مسئول طبق تخمین‌ها تعداد گونه خرس سیاه در کل استان به 50 قلاده نیز نمی‌رسد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به ثبت نخستین عکس خرس سیاه در هرمزگان طی سال 2011 و ارائه آن به سازمان ملل افزود: استقرار دوربین‌های تله‌ای و آنالیز رژیم غذایی خرس سیاه در کنار آموزش افراد محلی از جمله فعالیتهای انجمن مذکور در حمایت از این گونه در خطر انقراض است.
به گزارش فارس، پروژه حفاظت از خرس سیاه آسیایی از سال 1391 با تدوین یک برنامه راهبردی و بلند مدت، با هدف حفاظت از غربی‌ترین منطقه پراکندگی خرس سیاه آسیایی در دنیا با سه رویکرد پژوهشی، آموزشی و اجرایی در استان هرمزگان آغاز شده است.
خرس سیاه آسیایی با نام علمی Selenarctos thibetanus در طبقه‌بندی دفتر حفاظت از محیط زیست و طبیعی سازمان ملل (IUCN) جزو گونه‌های در معرض خطر انقراض قرار گرفته و زیستگاه آن در ایران، جنوب و جنوب شرق کشور است.
این گونه به دلیل دارا بودن دندان‌های نیش‌دار مخصوص (کارناسیل) به راسته گوشت‌خواران تعلق دارد، اما در طبیعت موجودی همه‌چیزخوار است و به لحاظ جثه از خرس قهوه‌ای کوچک‌تر و رنگ عمومی بدن آن سیاه بوده و لکه‌ای سفید رنگ به شکل هفت روی سینه دارد.