زندگی عرصه انتخاب است. همه ما انتخاب می کنیم و چون انتخابگریم، مسئولیم.
دیروز خیلی از پاک ترین فرزندان این آب و خاک دست به یک انتخاب بزرگ زدند و راهی جبهه شدند. سرشان را بالا گرفتند و راهی جبهه شدند حال آنکه بسیاری هم سرشان پایین ماند و ماندند و هنوز هم "مانده" اند. بسیاری از آنانی که خود را به جبهه رساندند هم در یک" انتخاب بزرگ " دیگر، به به گزینی شهادت پرداختند و در قمار عشق با حضرت دوست، همه چیز را باختند تا "او" را بردند و فنا را به بقا گره زدند.
آری شهادت یک انتخاب بزرگ بود. بزرگی هم بخشید و شهدا با شهادت چنان بزرگ شدند که امروز یک ملت، یک تاریخ به آنها تکیه می کند.
به سرمایه ای لایزال تبدیل شدند که تاریخ می تواند و باید از آن تغذیه کند و مردمان همه اعصار باید با شبیه کردن خود و پندار و کردار خود به شهدا، از این معادن نور، بهره گیرند نه اینکه برخی ها برای هموار کردن راه "خود" به سوی قدرت از نام آن ها – نمی گویم سوء استفاده- اما استفاده ابزاری کنند.
نه اینکه برخی افراد که سابقه جبهه رفتن شان به شوخی بچه های دفاع مقدس تبدیل شده است حالا به میراث خواری بپردازند و خیال کنند مردم فراموش کرده اند گذشته را. نه شهدا به همه مردم، به انقلاب ، به ایران تعلق دارند. آنان چراغ روشن راه خمینی بزرگ هستند که امروز از کوچه های خامنه ای نستوه می گذرد.
این چراغ ها روشنگر هستند نه دستاویز این و آن. چون چراغند و پرنور آنقدر گرم هم هستند که دست های نامحرم را بسوزانند.
پس هشدار که ؛ دست نیاویزید. اگر معرفت دارید راه را بیابید و راه را برای همگان باز کنید تا در پرتو انوار شهدا بر صراط مستقیم گام بگذارند. هشدار که دیوار شهدا محکم و بلند است و هرکسی نمی تواند روی آن "یادگاری " بنویسد. اما یادمان باشد از رهگذار نام کدام شهید به سوی فردا می رویم.
یادمان باشد، حافظه شهدا لایزال است و یادشان مثل دفتر "رقیب و عتید " پر برگ و دقیق است که حرفی را جا به جا نمی کند و فردا به ازای همه حروف، قیامت خواهند کرد و از ما بازخواهند خواست که چه کردیم؟ یادمان باشد که سر می شکند دیوارشان پس آی کسانی که فقط به اسم شهیدان دخیل می بندید و از کوچه معشوق های خدا می گذرید، بر حذر باشید....
باری شهدا به انتخاب احسن رسیدند و انتخاب خدا شدند و حال ما مانده ایم و راه شهدا که بایدمان رفت. ماییم و میراث شهدا که باید امانت داران صاحب معرفتی برای نگهداشت آن انتخاب کنیم. ماییم و یک 7 اسفند که باید ما را بر صراط مستقیم شهیدان به بهار برساند. ماییم و رایی که قطعا در برابرش جوابگو باید باشیم. ماییم و کشوری که مارا می خواند و رهبری که چشم به راه ماست.
ماییم و جمعه ای که شهدا بیش از همیشه در کوچه های شهر می گردند، ماییم و یک تاریخ که منتظر جواب ماست. چه جوابی خواهیم داد؟
غلامرضا بنی اسدی