معاون فنی اداره كل حفاظت محیط زیست استان یزد گفت:راهکار فائق آمدن بر مشکلات زیست محیطی یاری جستن از مردم از طريق اقتصادی كردن حفاظت در مناطق آزاد است.
به گزارش تابناک یزد،"حسن اکبری" در مورد تاريخچه شكلگيري حفاظت از محيط زيست در كشورمان تصريح ميكند: زمزمه های حفظ حیات وحش در ایران به اواسط دهه 1330 بر می گردد، درست همان زمانی که عدهای از شکارچیان اقدام به تشكيل "کانون شکار ایران" كردند.وي ادامه ميدهد: اگر چه در این کانون، حفاظت را نه به مفهوم حفظ اکوسیستم یا حفاظت برای نسلهای بعد، بلکه به عنوان قرق فضاهایی برای شکار عدهای خاص دنبال میکردند، اما همین هدف هم در جامعه آن روز ایران که برداشت از منابع خدادادی طبیعی به ویژه حیات وحش حد و حدودی نداشت، ارزشمند بود یا حداقل آغاز خوبی محسوب میشد.
اکبری اضافه ميكند: نکته جالب اینکه درست در همین مقطع زمانی بود که سیر نزولی جمعیتهای حیات وحش کشور به دلیل توسعه ادوات شکار و صید و پیدایش وسایط نقلیه بیابانی شدت یافته بود.
به گفته وي، بعد از حدود 10 سال "کانون شکار ایران" تبدیل به "سازمان شکاربانی و نظارت بر صید" و بعدها به نام "سازمان حفاظت محیط زیست" تغییر یافت و تقریباً از همان زمان بود که راه شکارچیان و شکاربانان از هم جدا شد و روز به روز فاصله این دو گروه طبیعتدوست بیشتر شد و نتیجه این اقدام نامبارک از بین رفتن بخش عظیمی از سرمایههای زیستی کشور تا به امروز بوده است.
معاون فنی حفاظت محيط زيست استان اظهار ميكند: امروزه جمعیت علفخواران وحشی برجسته کشور نظیر کل و بز، قوچ و میش و آهو حدود 110 هزار راس برآورده شده در حالی که این رقم، جمعیت علفخواران برجسته یکی از استانهای کشور (نظیر فارس) در اوائل دهه 1330 بوده است.
وي با بيان اين كه باقی ماندن این تعداد از حیات وحش نيز مرهون ایثارگری محیطبانان سخت کوشی بوده که در سختترین شرایط کاری با کمترین بهره مندی از امکانات و مزایای مالی و اداری، بیشترین تلاش را برای حفظ طبیعت کشور بکار بستند، تقدیم بیش از 100 شهید محیطبان و هزاران مجروح و جانباز را فقط بخشی از هزینههای این شیوه حفاظت ميداند.
اکبری خاطرنشان ميكند: نکته مهمتر این که علفخواران برجستهای همچون کل و بز و قوچ و میش، کانون توجه کارشناسان و محیط بانان بوده و انتخاب مناطق حفاظت شده کشور، اغلب با نگاه به نقاط حضور این گونهها بوده و این همه کاهش در کانون توجه و تلاش حافظان طبیعت، خود حاکی از آسیبهای تنوع زیستی کشور در مفهوم عام خود است.
وی با تاكيد بر اين نكته كه باقیمانده جمعیت گونههای برجسته کشور عمدتاً در مناطق حفاظت شده كه حدود 10 درصد از خاک کشور را شامل ميشود، زندگی میکنند، اضافه ميكند: این در حالی است که در انتخاب این مناطق فقط گونههای خاص مد نظر قرار گرفته و به پرندگان، خزندگان و بسیاری از گوشتخواران و غيره کمتر توجه شده است.
وي تاكيد ميكند: نتیجه این که حتی در صورت موفقیت ما در حفاظت از مناطق حفاظت شده کشور، فقط بخش نسبتاً کوچکی از تنوع زیستی را حفظ خواهیم کرد، حال آن که در برخی مناطق حفاظت شده کشور هم مطلوبیت حفاظت جای تردید دارد.
معاونت فنی حفاظت محيطزيست استان در رابطه اين كه راهکار فائق آمدن بر این مشکلات چیست؟ عنوان ميكند: تجربه دنیا ثابت کرده كه تنها یک راه حل وجود دارد و آن هم یاری جستن از مردم است.
به گفته وی، هیچ کجای دنیا با نگاه احساسی، تنوع زیستی حفظ نشده است کما این که صرفاً فشار و برخورد با متخلفین نیز به تنهایی راه حل کاملی نیست و البته کاملاً طبیعی است که دولتها عموما درصدد رونق اقتصادی بیشتر کشور در مقاطع حضور خود هستند و برای دستیابی به این خواسته نيز معمولاً کوتاهترین راه را انتخاب میکنند.
این مسئول بيان ميكند: در چنین شرایطی نگاه احساسی به حیات وحش و عدم توجه به راه های ممکن بهرهبرداری پایدار از این مواهب خدادادی، موجب ضربه بیشتر به اصل آن خواهد شد، در حالی که اگر حتی بخشی از حفاظت حیات وحش در مناطق آزاد، اقتصادی شده بود، قدرت چانهزنی متولیان حفاظت از طبیعت، برای نگهداشت مطلوب تنوع زیستی کشور خصوصا" مناطق حفاظت شده هم بیشتر میشد.
اكبري معتقد است كه علاوه بر آن، اقتصادی شدن حفاظت در مناطق آزاد در وهله اول میتواند منافعی را عاید جوامع محلی و بومی كند و این منفعت اقتصادی موجب جلب حمایت و مشارکت آنها در حفاظت شود كه این، همان رمز فراموش شده برای حفظ حیات وحش کشور است.