به گزارش تابناک قم، شاید «روز پرستار» امسال را بتوان متفاوت ترین «روز پرستار» در کشور برشمرد، چراکه 10 ماه از همه گیری کووید19 در کشور گذشت و تردیدی نیست که کادر بهداشتی و درمانی کشور و بویژه پرستاران در این مدت، بیشترین بار مسؤولیت و وظیفه شناسی همراه با ایثار و نگرانی را با تأسی به اسوه صبر و استقامت، حضرت زینب کُبری (س) پشت سر گذاشتند و پیام رسان همه خوبی ها و ارزش ها بودند.
در عین حال سخنرانی زنده امروز رهبر معظم انقلاب اسلامی نشان از دغدغه ویژه حضرت آقا نسبت به کادر درمان و بویژه پرستاران خدوم و زحمتکش است.
و اما یکی از جلوه های وظیفه شناسیِ همراه با ایثار و البته نگرانی پرستاران دلسوز و همچنین بیان بخشی از ناگفته ها، بر روی لباس ها یا همان گان های آنان حک شد و این قشر تلاشگر در روزهای نخست این بُحران عمومی تلاش کردند تا از خستگی ناپذیری و امید به آینده بگویند و بر همین اساس نوشتند:
«ما گر زِ سَر بُریده می ترسیدیم
در محفل عاشقان نمی رقصیدیم.»
این امیدبخشی به خود و مردم البته ادامه یافت و نوشته ها و ابیات دیگری نیز رسانه ای شد:
«گرچه این شهر هراسان شده از بیماری
من پرستارم و عُمری ست خطر کرده دلم.»
تداوم این همه گیری و البته عدم همراهی برخی از مردم در رعایت شیوه نامه های بهداشتی کار را به آن جا رساند که حسّ و حال این نوشته ها به سمت نشان دادن نوعی از هُشدار تغییر کُند:
«اگر یکی نشیم ... یکی یکی کم میشیم.»
و اما پس از آن، انتشار تصویری دیگر، موج جدیدی ایجاد کرد که از زوایای مختلف قابل بررسی است:
«خسته ام از مردمی که دغدغه تمام شب هایمان هستند و ما دغدغه ای برای آن ها نیستیم.»
نخستین نکته و بلکه هُشدار درباره این دردِدل، آن است که با کلمه «خسته» آغاز می شود.
تردیدی نیست که بار جسمی و روحی ناشی از شیوع کرونا بر گرده کادر درمانی ما، باری به اندازه 10 ماه فعالیت شبانه روزی نبوده، بلکه فشار کاری و نگرانی سبب شده تا این مدت برای آنان به اندازه چند سال بگذرد.
در این زمینه باید توجه مدیران و مسؤولان را به ضرورت استفاده از روانشناسان کاربلد و البته کارآمد در مراکز درمانی و همچنین لزوم استفاده از شیوه های نوآورانه روحیه بخشی به کادر بهداشت و درمان جلب کرد تا بتوان همچنان آنان را سر پا نگه داشت و طیّ این طریق، حتی مستحکم تر از گذشته ادامه یابد و ان شاء الله با پایان این ابتلای عمومی، ختم به خیر شود.
نکته دیگر نیز به رفتار عمومی برخی از ما مردم باز می گردد، یعنی همان حدود چند درصدی که همچنان یا به استفاده از ماسک مقیّد نیستند، یا فاصله گذاری را جدی نمی گیرند و به تعبیر دیگر به زندگی عادی بازگشته اند!
هوشیار باشیم که این مسیر را همه باید با هم بپیماییم، پس هر نوع رفتار فردی که سبب ایجاد نوعی از خستگی، دلزدگی یا ناامیدی در دیگران باشد، حتی می تواند یک مانع بزرگ ایجاد کند و باید از آن دوری کرد.
در عین حال و خوشبختانه باید گفت آمارهای کرونا در روزهای اخیر و در استان قم نشان می دهد حسّ همدلی و همراهی عموم مردم با کادر درمان و بویژه پرستاران، بیش از گذشته است که باید هم از آن صیانت کرد و هم در مسیر ارتقای آن گام برداشت.
بر همین اساس است که قم از وضعیت قرمز کرونایی به وضعیت نارنجی درآمد و حرکت به سمت رسیدن به منطقه زرد و إن شاء الله سفید کرونایی نیز با تلاش کادر درمان و مردم ادامه دارد.
بنابراین در این حرکت جمعیِ پیشگیری و همچنین مبارزه با یک بیماری همه گیر، هیچ کس نمی تواند و نباید شانه از مسؤولیت فردی خود خالی کند تا عملا بتوان حسّ همدلی و همراهی با یکدیگر را در فضای جامعه لمس کرد و آن را پاس داشت.
تنها در این صورت است که همه ما به دغدغه ای برای هم تبدیل می شویم و آن گاه جمله «خسته ام از مردمی که دغدغه تمام شب هایمان هستند و ما دغدغه ای برای آن ها نیستیم.» به جمله «سرزنده ام برای مردمی که دغدغه تمام شب هایمان هستند و ما هم دغدغه آن ها هستیم.» تبدیل می شود و آن گاه همه با هم و به مدد الهی کرونا را شکست می دهیم.
